Saterdag val ek vir jou – Cecilia Steyn

Subscribe to continue reading

Subscribe to get access to the rest of this post and other subscriber-only content.

Already a subscriber?

Freckles – Cecelia Ahern

‘n Subtiele liefdesverhaal wat gebou is om die beginsel dat ‘n mens word soos die vyf mense saam met wie jy die meeste tyd deurbring. Dit mag nie jou familie wees nie en ook nie iemand wat jy aanlyn ken nie. Die heldin het al haar dae om haar vyf mense te vind – en hulle is nie wie sy gedink het nie.

What if the people who have the power to change your life are the ones who have been there all along…

Her legacy from her mother is more complicated – until one question from a stranger inspires a change. What if it isn’t about fitting in, but finding the people who make you who you are? Who would those people be?

Bladsye: 1 2

Happy place – Emily Henry

A couple who broke up months ago make a pact to pretend to still be together for their annual weeklong vacation with their best friends in this glittering and wise new novel from #1 New York Times bestselling author Emily Henry.

Harriet and Wyn have been the perfect couple since they met in college—they go together like salt and pepper, honey and tea, lobster and rolls. Except, now—for reasons they’re still not discussing—they don’t.

They broke up six months ago. And still haven’t told their best friends.

Which is how they find themselves sharing the largest bedroom at the Maine cottage that has been their friend group’s yearly getaway for the last decade. Their annual respite from the world, where for one vibrant, blue week they leave behind their daily lives; have copious amounts of cheese, wine, and seafood; and soak up the salty coastal air with the people who understand them most.

Only this year, Harriet and Wyn are lying through their teeth while trying not to notice how desperately they still want each other. Because the cottage is for sale and this is the last week they’ll all have together in this place. They can’t stand to break their friends’ hearts, and so they’ll play their parts. Harriet will be the driven surgical resident who never starts a fight, and Wyn will be the laid-back charmer who never lets the cracks show. It’s a flawless plan (if you look at it from a great distance and through a pair of sunscreen-smeared sunglasses). After years of being in love, how hard can it be to fake it for one week… in front of those who know you best?

Kry Harriet en Wyn se storie hier: https://www.graffitibooks.co.za/index.php?page=BoekI&lang=af&isbn=9780241997932&type=book-isbn

Sagie se storie – Jan van Tonder

Ek dink mens se lewe sal armer wees as jy nie Sagie se volledige storie gelees het nie. Een van die aangrypendste karakters in Afrikaans. Ons eie moderne Ampie? Nie dat Sagie met enigiemand vergelyk wil word nie – hy is Sagie en dis al.
Ja, ek skryf asof hy regtig lewe, want ek kan sweer hy en Ansie leef lank en gelukkig saam op Greundal. Dis hoe ‘n werklik aangrypende karakter met jou maak – hy vat jou vas en word vir jou werklik.
Ek kan hierdie boek nie sterk genoeg aanbeveel nie!

Die storie van Sagie, seun van die Klein-Karoo, wat oor soveel jare heen in soveel harte gekruip het, word eindelik hier in een band klaar vertel. Van begin tot einde. Is Sagie het die eerste keer in 1987 verskyn, Is weer Sagie in 2013, en nou, tien jaar later, verskyn die slot in dié besonderse trilogie: Sagie is.

Tuiskoms van die hart – Marile (Alta) Cloete

Elsbet Minnaar keer terug na Suid-Afrika ná sy lank in die buiteland netbal gespeel. Sy is tuis vir een doel: Om behandeling vir haar depressie in ‘n kliniek te ontvang. Niemand is bewus van haar stryd met depressie nie, want sy beplan om terug te keer na Australie sodra sy uit die kliniek ontslae word en verkies om dit geheim te hou. Sy word genoodsaak om haar eerste aand oor te slaap in Brent, ‘n ou skoolkennis, se huis in die Boland. Sy vertrek die volgende oggend na die kliniek, gerus dat Brent nie weet van haar planne nie. ‘n Paar dae later daag Brent egter by die kliniek op nadat ‘n vriend toevallig gehoor het van haar opname. Elsbet is sy geskok, maar Brent maak dit gou duidelik dat hy haar deur die proses gaan bystaan. Hul v erhouding ontwikkel geleidelik en kort voor lank besef ablei dat daar sterk gevoelens is wat nie geïgnoreer kan word nie. Maar Elsbet moet egter eers besluit of sy haar internasionale netballoopbaan gaan laat vaar ter wille van liefde, en of sy van Brent gaan probeer vergeet en terug keer Australië toe.

Koop hier: https://lapa.co.za/tuiskoms-van-die-hart-marile-cloete

Vurige verhale in Afrikaans

Johan Myburg skryf in die nuutste uitgawe van Plus50 soos volg oor romanses in Afrikaans:

“Menige skrywer (hierdie een ingesluit!) sal baie betaal om die woord hygroman terug te stop in die gat waaruit hy ons samelewing binnegekruip het.” Aan die woord is Alta Cloete, Bolandse skrywer met meer as 50 tydskrifverhale asook 20 romanses en nege liefdesromans op haar kerfstok.

“Dié woord [hygromans] word nou oor die algemeen gebruik waar erotiese verhale bedoel word,” sê sy. “Elke skrywer van liefdesromans of romanses word tot vervelens gevra: Wat skryf jy? Hygromans? Of nog erger: Huigromans…?”

Maar daar was ʼn tyd toe daar vir “bodice ripper” nie ʼn behoorlike Afrikaanse ekwivalent bestaan het nie, en toe het skrywer en ouduitgewer Kerneels Breytenbach met “hygroman” vorendag gekom, ʼn term wat hopelik “die knip sou terugsit in knipoog”. Dat daar ʼn mark was vir Afrikaanse ontvlugtingsleesstof waarin ʼn gelukkige einde ononderhandelbaar sou wees, het soos ʼn paal bo water gestaan. (Klik op bladsy 2 hieronder om verder te lees.)

Bladsye: 1 2

Kortverhaal: ‘n Pa vir Pieter

Vandag gaan ek vir die eerste keer graad R toe. “Volgende jaar is jou tyd vir speel verby,” sê Pa. My pa glo nie aan speel nie. Hy sê ‘n man moet van kleinsaf leer werk.  My keel trek toe as hy so praat. Sê nou ek kan nie al daai werk doen nie?

Ma stap saam met my klas toe. Gelukkig het Pa nie saamgekom nie; hy is te kwaad. Ek weet hoekom hy dié keer kwaad is. Ek en Teddie luister elke aand op die trap as hulle baklei. Pa wil hê ek moet na sy ou skool toe gaan, waar net seuns is. “Daar sal hulle die verpiepte mamma-se-seuntjie van jou gou regruk. En knip tog die belaglike krullebol af!” sê Pa kort-kort saans as hulle dink ek slaap. Ma hou van my hare; sy

Kortverhaal: ‘n Kursus vir Pa

ʼn Kursus vir Pa het iewers in 2014 in Vrouekeur verskyn.

“Nee, moenie knip nie, dis te kort!” Maar helaas, hy het klaar die wol afgeknip.

Die kursusleier is aansienlik, maar hy kan nie regtig sien hóé aansienlik nie; daarvoor is die oorlogsverf te veel. Kan sy dan nie self sien die baie grimering laat haar hard lyk nie?

Sy Elize was altyd ‘n sagte vrou. Voor sy streke haar verbitterd gemaak het. Hy wens dinge kon nog so eenvoudig wees soos in die ou dae toe mans en vroue vaste rolle gehad het en daarby gehou het. Daardie tyd het vrouens met hul mans se sondes saamgeleef terwille van die vrede. Daardie tyd sou Elize hom nie uitgeskop en sy kind

Kortverhaal: Sterk genoeg vir die liefde

Sterk genoeg vir die liefde het in Vrouekeur van 8 Desember 2017 verskyn. Die titel kom van die Springsteen-liedjie Tougher than the rest, maar dis eintlik Elandré Schwartz se weergawe wat my by die storie uitgebring het. (Dit het ook vir hom ‘n deurbraak en ‘n platekontrak gebring.) Ek plaas albei skakels aan die einde van die storie. En ek sit liewer vir Bruce in sy fleur hier op, want die skets by die storie het regtig nie reg laat geskied aan die twee mooi manne ter sprake nie. 

“Op die troue van die jaar!” Barend lig sy glas met ‘n triomfantlike gebaar wat die hele restaurant insluit.

Sunita raak net liggies met haar glas aan syne, laat haar oë liewer sak. Sy kan hom eenvoudig nie behoorlik in die gesig kyk sonder dat hy raaksien hoe deurmekaar haar emosies is nie. Barend is ‘n wakker man, iemand wat die mense rondom hom baie effektief kan lees. Dis deel van sy wapenrusting wat hom so

Kortverhaal: Vergeet om te onthou

Vergeet om te onthou het in Rooirose van Oktober 2016 verskyn – en ja, ek sukkel soms om my motor op ‘n parkeerterrein te vind … 🙂

“Mevrou, kan ons help?” Drie jong gesigte lag vrolik op na Magriet. Mens sou sweer hulle eie ma’s verloor elke tweede dag hulle motors op al wat ‘n parkeerterrein is.

Maar ook ʼn enkelvrou in die greep van die menopouse het nog haar trots. Sy probeer die gloed in haar nek ignoreer, vat haar handsak stewig vas en

Kortverhaal: Die krag van die Eva

Die krag van die Eva was my eerste gepubliseerde storie na ek voltyds begin skryf het en het in Huisgenoot van 5 Augustus 2004 verskyn. 

”Toemaar my pop, moenie jou mooi koppie daaroor breek nie.  Ek sal sorg.”  My man vou sy bene rustig oormekaar, en bekyk die punt van sy Grasshopper met aandag.  Die skoene van ‘n man wat nie maklik byt aan verandering nie.  Selfgenoegsaam, so lyk dit vir my.

Op my beurt bekyk ek my bruidegom van twintig jaar gelede.  Daar het min van hom oorgebly.  Soos met die hare.  Of liewer, daar het heelwat bygekom.  Soos met die maag.

Daai tyd het ek gedink hy is ‘n ware man wat sy man kan staan, met ‘n oog wat nie wyk en ‘n bars kan kyk (my opregte apologie aan … Wie was dit?  AG Visser?).  Vyftien jaar ouer as ek, waardig en sterk.   Vandag weet ek hy is ‘n manlike chauvinistiese

Kortverhaal: Die skarlakenvrou is eintlik groen

Die skarlakenvrou is eintlik groen was my tweede storie wat gepubliseer is na ek die sprong uit ‘n vaste werk gemaak het. Bertha en Carel se storie het in Huisgenoot van 23 September verskyn. Dit was die dae toe ons nog SMS’e gestuur en saans bankvas voor Egoli gesit het en ek gedroom het oor gaan help met oliebesmeerde pikkewyne (waarby ek toe nooit uitgekom het nie).

Maandag:

Ek is die skarlakenvrou; die een wat gesinne opbreek en kindertjies se lewens verwoes.  Darem net een gesin tot dusver, en die kindertjies is altwee al mondig.  En heeltemal per ongeluk; ek het dit eerlikwaar nie bedoel nie.  Nie dat dit my eintlik maak beter voel nie.  Ek is grootgemaak om die vrou van Spreuke 31 te wees, nie die

Kortverhaal: Helder Somerkersfees 2

Desember, ‘n jaar later:

Esther Lategan se oë is blou. En koud, soos haar stem. Heeltemal onvanpas in die blakende Kaapse somer. Blonde boskaas met ‘n bont serp weggebind. Fyn sweetlagie op die voorkop. Kortbroek, kaalvoet, uitspattige bont hemp. Bordevol versnaperinge staan elke moontlike oppervlak vol. Daniël se fyn oog sien elke keer raak hoe mooi haar kosse is.  Lekker ook, want die mense staan volgens Mandy tou vir haar dienste.

En dan natuurlik die ellendige skildery, fokuspunt van die vertrek. Kind in die son. Mandy op so nege of tien. Laggend in die son, die donker hare warrelend om haar skouers. Maar nou lag sy vír hom, die skepper wat nie meer kan skep nie.

Die Kersatmosfeer hang Esther woonvertrek, identies aan sy eie, vol. Hy herken grepies uit Koos du Plessis se Somerkersfees … Gee ons ‘n helder Somerkersfees … In hierdie land, o Heer. …Dis nie die leë lawaaierige atmosfeer van die winkels nie. Dis iets

Kortverhaal: Helder Somerkersfees 1

Helder Somerkersfees se twee dele het as een lang verhaal in Huisgenoot van 23 Desember 2005 verskyn. Daar was regtig ‘n Sokkies en ‘n Laska in my lewe, maar die konneksie tussen die twee is denkbeeldig. 

Desember:

Daniël de Lange se oë is grys. En koud, soos sy stem. Heeltemal onvanpas in die blakende Kaapse somer. Digte donker hare met spatsels grys. Ou hemp vol verfkolle, verweerde beretjie skeef-skeef op die kop. Gesteld op sy beeld as kunstenaar, dis duidelik.

Oor sy skouer sien Esther ‘n esel met ‘n halfvoltooide vrouefiguur op die doek. Vaagweg bekend, maar bitter lelik. Lyk of die vrou pyn het. Die meeste hogere kuns lyk mos maar so of iemand iewers ‘n pyn het; sy is geen kenner nie. Wat vir haar mooi is, is

Kortverhaal: Kan jy my skroewe vir my vasdraai?

Kan jy my skroewe vasdraai? het in Huisgenoot van 10 Februarie 2005 verskyn. Op 4 Februarie het ek dit in die verbygaan by die hospitaal se snoepie gekoop na my ou moeder inderhaas daar opgeneem is. Ek kon dit nooit vir haar wys nie. 

“Kan jy my skroewe vir my vasdraai … kan jy my albasters vir my vind …”  sing Francois van Coke se opstandige rasperstem.  Ek sorg dat my kamerdeur bottoe is voor ek dit waag om f***fpolisiekar te speel.   Selfs hulle naam is verbode in hierdie ordentlike huis.  Maar hulle sê presies hoe ek voel:  deurmekaar, alleen, opstandig.  Simpel.

Ek is Mandi, ek is sestien en daar is ‘n skroef los in my lewe:  Ek gaan vanjaar weer eens nie ‘n enkele Valentynskaartjie kry nie.

My ma sien weer ander los skroewe.  Sy dink ek is siek.  Sy sê ek drink aanhoudend water en draf ‘n paadjie uit toilet toe.  Ek dink darem nie dis só erg nie.

Ek is ook moeg en humeurig en vet.  En dit ís so erg.

My ma besef natuurlik nie dis deesdae cool  om met jou eie tietiebottel met mineraalwater rond te loop en kort-kort ‘n slukkie te vat nie.  En baie drink lei tot baie piepie.  Logies.  Maar ma’s dink nie altyd

Kortverhaal: Skelmspuiter

Skelmspuiter het in Huisgenoot van 26 Mei 2005 verskyn en is met baie trane en gesukkel na my ma se dood in Februarie voltooi. Destyds het ons natuurlik nog nie ‘n idee gehad van wat droogte in die Boland werklik is nie.

JANUARIE:

Die mooiste Kaap steier onder die kwaaiste droogte in jare. Onbetrokke bure leer mekaar  ken in sonverskroeide tuine, tuinslang of gieter in die hand.  Op donker kriekdeurdrenkte aande vry tieners lustig onder die voorwendsel van tuin natgooi.

In luukse wonings sukkel geuniformde huishulpe steunend met emmers uitspoelwater vir die madam  se tropiese tuin.  In minder luukse wonings loop menige huisvrou knaend met rugpyn van emmers water uit die stort aandra vir ‘n ou kleurtjie in die tuin.  In die handvaardiges se agterplase verrys wonderbaarlike kontrepsies om elke

Kortverhaal: Nagmusiek

Nagmusiek het in rooirose van Augustus 2005 verskyn en het uit ‘n spesifieke naweek aan die Weskus gespruit. Dit het ook later in ‘n bundel kortverhale verskyn. 

Die Swartland se bulte dein om my in ‘n duisend skakerings van bruin.  Tussen die laaste yl stoppels van die somer dans hittegolwe en stofduiwels en my eie ellende.

”Jy moet besluit , Engela!” het Tom vanmôre woedend uitgeroep, “My geduld is op!”  Op sy beste nie ‘n geduldige man nie, het hy vanoggend die einde van sy alte kort lont bereik.

Engela.  Ek is nie meer Tom se Engeltjie nie.

Ek swaai my plat, rooi karretjie se neus impulsief van die teerpad af na ‘n Weskusdorpie met ‘n poëtiese naam.  My rug is lam en my kop is seer; ek gaan nie my tuisdorp vanaand haal nie, te veel getalm en gemopper langs

Kortverhaal: ‘n Kwessie van balans

‘n Kwessie van balans het in Huisgenoot van 11 Augustus 2005 verskyn – in die dae toe ons nog radiowekkers voor ons beddens gehad het.

DIT MOET DIE RADIOWEKKER WEES.  Elke oggend knap na 03:00 knipoog hy.  Net één keer.  Maar dan’s ek wakker.  Helder wakker.  En hónger daarby.

Ag nee! Dis alweer sulke tyd … Die deur na droomland is gesluit

       Insomnia*

Tot my innige spyt het ek nie die geneigdheid om soos onse Koos liedjies of boeke te skryf as ek nie kan slaap nie.  Al wat ék doen, is stres en

Kortverhaal: Nikotien en kafeien

Nikotien en kafeien het in Huisgenoot van 8 September 2005 verskyn. Let op die verwysings na SMS’e in al die stories van die vroeë tweeduisends – en die stewige Nokias in al die illustrasies. 

“Juffrou Dreyer … Dorette … vind jy ooit dat jy te veel dinge tegelyk probeer doen?”

Ek skrik op uit my droomwêreld, waar ek verstanding en bedaard is en altyd die regte besluite neem.  Ons ganse personeel sit saamgekoek in die beknopte seminaarkamer vir ‘n kortkursus in kantoorbestuur, die baas se nuutste poging om ons produksie op te stoot.  Ons is tam, alreeds ver verby ons limiete gedruk.

Die fasiliteerder is darem iets om na te kyk.  En wéér te kyk.  Tall, dark and hands all over, soos ons as studente graag die ou sêdingetjie aangepas het.  Dis darem iets om

Kortverhaal: Vry om te dans

Vry om te dans het in Huisgenoot van 8 Desember 2005 verskyn en is vir my ‘n baie spesiale storie. Ongelukkig is dit vyftien jaar later steeds relevant – en nog meer so in hierdie inperkingstyd. 

“Een, twee, drie … nege, tien … Down!“  kap die hande met die botteltjies lekkermaakgif ritmies op die afgeleefde kantoortafels met moeë tafelversierings, gehawende southappies en halfleë glase.  Dit was ‘n lang aand.

Net ‘n paar bittereinders hou nog by; ek is weer op pad om my reputasie as man onder die manne deeglik gestand te doen.  Ek gooi my blonde maanhaar agtertoe en keer die botteltjie met ekstra swier in my keelgat om.

En bederf alles deur soos ‘n beginner aan die stik te gaan.

My kollegas dink dis maar deel van my jaarlikse show.  Hulle lag hulle byna te pletter, joviale hande klap my tussen die blaaie, al wat leef en asemhaal het ‘n

Kortverhaal: Die fluitjieblaser

Die fluitjieblaser het in Huisgenoot van 16 Februarie 2006 verskyn en is gedeeltelik uitgedink op die bankie bokant Gouritsriviermond se baai waar die heldin in die storie ook lê en droom.

Die dreun van die see het in my harsings kom sit; na ‘n week in die son en wind is daar nie meer veel plek vir nare gedagtes nie.  Maande lank stook ek nou al my kop met gif uit my verbitterde hart.  Maar die klont in my binneste is besig om stadig maar seker te smelt soos die taai van die draairoomys wat oor my ken en hande drup.

Ver onder my haal die see diep en rustig asem.  Ek kyk af op die baai, die riviermonding, enkele ver figure op die strand.  Ek roer my tone in die son en glimlag by myself.  Veertien Februarie het gekom en weer gegaan, soos herdenkings se manier maar is.  En ek is nog hier op moeder aarde, in een stuk en weer lus vir die lewe; voorwaar

Kortverhaal: Die sonde van versuim

Die sonde van versuim het in Huisgenoot van 23 Februarie 2006 verskyn en hou vir my plesierige herinneringe in. Die titel was Manlief se blink idee. 

‘n Rot word glo maklik so groot soos ‘n jong kat.  Ek het al gelees hoe rotte in die Middeleeue selfs ‘n baba in sy wiegie sou aanval.  Ek hoop en bid maar die hedendaagse Suid-Afrikaanse rotte is nie heeltemal so oorgewig en onmanierlik nie.  Of so honger nie.

Dis pikdonker.  Stikdonker.  Nagdonker.  Die sekelmaantjie is ‘n verlore strepie lig in die wye nag; die sterre beur verniet teen die oorweldigende donkerte.  Ek het nie ‘n idee waar om te trap nie; ek is gewoond aan teerstrate en beskaafde sypaadjies, nie ongelyke plaaswerwe vol slagysters van allerlei aard nie.

Langs my stap Lukas met vaste tred oor sy geboortegrond, geweerband gemaklik oor die skouer gehaak, hande selftevrede in die sakke.  Baas van sy plaas.  Hy praat eenstryk deur.  Oor alles onder die son, behalwe oor

Kortverhaal: Vuur vir die fynbos

Vuur vir die fynbos het in Huisgenoot van 30 Maart 2006 verskyn en het ontstaan uit ‘n werklike avontuurjie met ‘n vriendin en ‘n skilpadjie tydens ‘n brand naby Stanford. Die veldblommetuin wat ek in my gedagtes gesien het, is die Harold Porter by Bettiesbaai (wat een van die plekke is waarna ek nou met ‘n seer hart smag).

“Is jy mal, vroumens? Gee die ding hier en maak dat julle uitkom!” Die man se stem kom rou onder die baadjie om sy kop uit, die donker figuur toring oor my waar ek half gebukkend in die middel van die pad gevries staan van pure skrik. Digte rook hang soos ‘n grys tronkkombers om ons; heuphoogte vlamme knetter ongemaklik naby. ‘n Groot roetbesmeerde hand gryp die spartelende skilpadjie summier uit myne.

Kortverhaal: Koms van die Paashaas

Koms van die Paashaas het in Huisgenoot van 13 April 2006 verskyn. Op die voorblad was Chris en Louwna van Egoli – onthou jy? 🙂 Daar is ‘n paar elemente van my lewe en die buurt waar ons steeds woon in die storie, maar die meeste is fiksie. Daar was wel hasies (eintlik konyne) in ons lewe.

“Kietsie-kietsie-kietsie!”

Geen reaksie.

Ek voel by die minuut meer belaglik, al kan g’n mens hier ‘n oog lê op my nie.  Drie grys Vibracrete-mure en een verwilderde heining vorm my enigste skanse teen die aanslae van die buitewêreld.

Ek sit stywerig terug op my hakke.  My hare klou klam aan my voorkop.  Lanklaas geknip; onversorg.   Regte ou heks vir die buurt se kinders.  Ja, hulle is deesdae

Kortverhaal: Krag vir stem

Krag vir stem het in Huisgenoot van 18 Mei 2006 verskyn en kombineer destyds se kragonderbrekings (toe nog ‘n nuutjie) en onse Ouboet wat by ‘n verkiesingslokaal die ou was wat die ID’s moes kyk en die stil tye met sy kitaar omgekry het. 

“#*#*!” SWETS MY VOORBEELDIGE MA saggies onder haar asem, net hard genoeg dat ek wel deeglik moet hoor.  Ek het wraggies weer my skoolskoene in die middel van die kamer gelos.  En my tas.  En my tekkies.

Resep vir moeilikheid.  En hier kom dit ook:  “Ek is siek en sat om soggens in die donker oor jou goed te val!  Ek weet nie hoekom doen ek nog die moeite om vir jou koffie aan te dra nie!”

En na ‘n oomblik met ‘n effense smile in haar stem:  “Of koeldrank!”  Dankie tog, haar humorsin is op sy pos; vele onstuimighede in hierdie huis is al ontlont deur ons

Kortverhaal: Spieëltjie, spieëltjie aan die wand

Hierdie storie het in Lééf van Julie 2006 verskyn. 

02:47 – Ek kan sweer die nag haal asem.  Sag en dreigend, soos ‘n groot dier met vlymskerp intrekkloue in sagte kussingpote.  Ek draai my geïrriteerd los uit die deurmekaargewoelde beddegoed; in hierdie bed is vannag weer g’n rus te vinde nie.

03:17 – Ek begin vir die hoeveelste keer vasberade bid:  “Ag Here, ek is so moeg.  Groot asseblief, laat my net slaap …”  Die patetiese ou gebedjie bereik nie eens die plafon

Kortverhaal: Op soek na goud

Op soek na goud het in Huisgenoot van 27 Julie 2006 onder die naam Martjie Pieterse verskyn. OP daardie stadium het ek so woes kortverhale geskryf dat ‘n afwisseling in name nodig was. Agterna besef ek eers wat ‘n lekker tyd dit was. Alles was nog nuut en vars en elke storie wat aanvaar word, ‘n groot heerlikheid. Later het daar veel meer druk en verwagtinge bygekom. 

“OU SIEGIE, LAAT JOU TANTE Saar nou vir jou mooi vertel – jy het ‘n juweel deur jou vingers laat glip!  ‘n Juweel, seg ek jou, ‘n juwéél.”  Tant Saar se ogies trek eintlik so nou van erns, die swart hoedjie knik bevestigend op en af, op en af.

“Ek soek nie ‘n juweel nie, tante, ek soek suiwer goud,” kap ek speels terug  terwyl ek ongemerk my knellende

Kortverhaal: Die leeutemmer

Die leeutemmer het in Rooirose van Augustus 2006 verskyn. Let op die verskil tussen hierdie illustrasie en die generiese vrouefigure by al die vorige stories wat ek geplaas het.
My hart is seer oor Rooirose – ek hoop vuriglik iemand kan nog ‘n plan maak om haar te red.
Die idee van die meisie wat moeg en swak is na ‘n lang siekbed kom uit Eleanor Baker se lieflike “Weerkaatsings”,  my gunstelingboek in Afrikaans.
My familie sal moontlik die plaas in die Oos-Kaap herken. Die weemoed loop dik vanaand.

“EK HET NET DIE REGTE plan om jou uit hierdie blues te kry!”  My hartsvriendin plons  geesdriftig oorkant my neer.  Ek okkupeer natuurlik die bed.  Darem al met dagklere aan, maar die mistroostigheid hang steeds in dik voue om my.

My lyf is aan die opstaan, en nou’t my gees gaan lê.

“Jy’t nie eens raad vir jouself nie, Bets,” terg ek halfhartig.  Ek spook hard om my sin vir humor weer op die been te kry.

Genadiglik het ek nog siekteverlof; daar’s min plekke waar ‘n springlewendige humorsin so broodnoodsaaklik is soos die braakland van die onderwys.  Smyt ‘n fyngeboude

Kortverhaal: Ek voel stout

Ek voel stout het in Huisgenoot van 2 November 2006 verskyn. Kyk net daardie selfoon op die illustrasie!

“EK VOEL STOUT – IS JY lus vir speel?”

Koue sweet slaan op my lyf uit; ek voel hoe gloed op gloed in my nek opstoot.  Vervaard maak ek die boodskap toe en plak die foon eenkant neer asof hy die bose vanself is.

Terwyl my hartklop stadigaan weer stabiliseer, begin roer my humorsin versigtig in sy hoekie.  My mondhoeke pluk-pluk; toe ek my kom kry, lag ek kliphard, iets wat ek nie dikwels doen nie.   Ek wíl mos stuitig wees, krap waar dit nie jeuk nie, dan moet ek seker bereid wees om te vat

Kortverhaal: Die laaste sê

Die laaste sê het in Huisgenoot van 7 Desember 2006 verskyn en het sy ontstaan gehad by werklike bydraes wat ek met vakansie op Gouritsriviermond oor Niekie van den Berg se Sê Wie gehoor het. Die res van die gegewens kom natuurlik uit Manlief se observasieproewe by sy skapies en Jongste se vakansiewerk van porieë in volstruiseiers tel. 

“’n Vrou is nie in staat om sáám met ‘n man besluite te neem nie; ‘n vrou moet altyd òf die laaste sê hê òf die onderspit delf.”

Karla kan haar ore nie glo nie.  Kan dit waar wees dat daar in hierdie tyd en dae nog ‘n vrou kan wees wat sulke snert landwyd – nee, wêreldwyd – oor die radio wil verkondig?  En sy klink nie eens so danig oud nie, nie dat dit ‘n verskoning sou wees nie.  Karla ken bejaarde vrouens wat hul tyd ver vooruit was in hul jongdae, ook wat vroueregte