‘n Nuwe “avontuur” …

Die week voor die eerste redelik groot operasie wat ek in my lewe moet ondergaan, het ‘n onverwagse gevoel van afskeid gebring. Die laaste keer in ‘n lang tyd geoefen, die laaste keer in ‘n lang tyd gemaklik by ‘n bedding gaan sit en onkruid uittrek, ens. ens. En dis nie eens ‘n geval dat ek dodelik siek en swak gaan wees nie, dis bloot dat ek op krukke gaan wees. Hoe moet iemand dan nie voel wat ‘n werklik ernstige ding in die gesig staar nie? En veral, hoe moet iemand met ‘n terminale siekte dan nie voel nie?

Die bangwees vooraf (my spesiale talent) het alreeds verskeie insigte gebring. En baie vrese, natuurlik. En veral ʼn diep gevoel van waardering vir die baie dinge wat ʼn mens daagliks as vanselfsprekend aanvaar. Hier is ‘n vinnige paar:

Insigte:

·         Ek vind dit moeilik om hulp te aanvaar.

·         Die gedagte van nie selfstandig en onafhanklik wees nie, bring ʼn benoudheid op my bors.

·         ʼn Gesonde persoon kan nooit werklik weet wat mense ervaar wat nie ten volle beweeglik is nie.

·         Ek het ʼn vreeslike drang om alles perfek agter te laat as ek weggaan.

·         En is blykbaar bang ons vergaan van honger, want ek skeep kos in vir ʼn vale.

Vrese:

Dat iemand in die hele proses met my lelik gaan wees.

Dat ek nie in die hospitaal kan slaap nie.

Dat ek nie dadelik die badkamer self sal kan gebruik nie.

Dat ek nie met die krukke gaan regkom nie.

Dat ek gaan neerslaan met die krukke.

Dat ek baie kwaai gaan word met my liewe man.

Dankbaarheid:

·         Vir die vermoë om te kan loop.

·         Vir privaat mediese sorg.

·         Vir gekwalifiseerde mediese mense wat nog gaaf ook is.

·         Vir vervoer van my eie.

·         Vir jare van selfstandigheid en onafhanklikheid.

·         Vir mense wat hulp aanbied.

·         Vir my liewe man wat verstaan.

NS. As jy nog nie op YouTube gesien het nie, kyk asb. hier wat ʼn mens met krukke kan doen. En nee, ek gaan nie probeer nie! Maar die boodskap is obvious.

http://www.youtube.com/watch?v=_NIZIrzOXyU