Vir almal wat saam met my uitsien na my groot avontuur in Junie – hierdie post is op 23 Sept. 2010 geskryf – toe ek nog nie eens gewaag het om te DROOM dat ek hom eendag in lewende lywe sal sien optree nie.
Ek bevind my in my middel-vyftigs vir die eerste keer in die posisie dat ek werklik vir my rolmodelle gekies het. Voorheen was ek meer geneig om stilletjies jaloers te wees op mense wat ek bewonder. Miskien lê die sukses hierdie keer daarin dat ek nie die geringste kans het om ooit te bereik wat my twee rolmodelle bereik het nie. Beslis nie die vlak van die 70 miljoen dollar wat Bruce blykbaar die afgelope jaar verdien het nie! (Dit plaas hom blykbaar vierde onder musikante en sewende onder vermaaklikheidsterre in die algemeen.) Nog minder die moraliteit en grootse menswees van Nelson Mandela. Daar is dus nie sprake van kompetisie nie, net van bewondering.
My agting vir Madiba hoef ek sekerlik nie te verdedig nie. Hy is ‘n ikoon van formaat. Soos iemand gesê het – dalk Lees voort Terugblik: Inspirasie – Waarom Springsteen?
My geliefde Springsteen hierdie week tydens ‘n show in Philadelphia. Op 62. Ek sien waagmoed in die foto. En oorgawe aan diegene wat jy vertrou. En die bereidheid om Lees voort Leef met oorgawe!
Maar nie sommer vanself nie – ons moet ons drome DOEN.
Wel, ek lewer ten minste my beste … 🙂
En nee, dis nie ek wat tyd het om posters soos hierdie te maak nie – net een van die paar miljoen Bruce fans wat van gister af Lees voort Soms word drome waar!
Hierdie is vir almal wat oortuig is ek het lankal my laaste varkie verloor oor my geliefde Springsteen … Ek dink dis enige wanna-be skrywer se goeie reg om bewondering te hê vir iemand wat so met woorde kan omgaan. Lees gerus!
“This is a slightly revised version of the eulogy I delivered for Clarence at his memorial,” he told Rolling Stone. “I’d like to thank all our fans and friends who have comforted us over the past difficult weeks.”
I’ve been sitting here listening to everyone talk about Clarence and staring at that photo of the two of us right there. It’s a picture of Scooter and The Big Man, people who we were sometimes. As you can see in this particular photo, Clarence is admiring his muscles and I’m pretending to be nonchalant while leaning upon him. I leaned on Clarence a lot; I made a career out of it in some ways. Those of us who Lees voort Om die regte woorde te vind …
Die dood van my geliefde Springsteen se boesemvriend en saksofoonspeler, Clarence Big Man Clemons die afgelope naweek, het my gedagtes op ver paaie gestuur. Soos die dood se manier maar is.
1. Daar is min dinge waarvoor ek so bang is as vir beroerte. Om jou spraak te verloor moet iets ysliks wees. Om verlam te wees … Om hulpeloos te wees … Ouch.
2. Oor vriendskappe tussen mans het ek nog nooit vreeslik gedink nie. In SA-konteks sien ‘n mens ‘n braaivleisvuur en ‘n paar biere, dalk ‘n trippie rugby toe as jy aan vriendskap dink. Bruce en Clarence het oor amper veertig jaar gewys dat ‘n Lees voort Random gedagtes: Die lewe en die dood …
Die Romanzaskrywersblog (‘n geslote blog vir skrywers van romanses vir Lapa se Romanzareeks) was op 23 Oktober een jaar oud. Vir my sal dit nou altyd ‘n spesiale dag wees, want dit was deur my betrokkenheid by hierdie blog dat die wêreld van blogging vir my oopgegaan het. (En nee, ek weet nie van ‘n lekker Afrikaanse woord vir blogging nie). Tevore het ek wel my hand ‘n bietjie daaraan gewaag op Litnet se blogs, maar dit het my gou verveel. En gefrustreer agv die aardige taal wat op blogs gebesig word. Moet vir geen oomblik dink die mense wat by Litnet blog, kan (of wil) ordentlike Afrikaans skryf nie!
‘n Blog is natuurlik eintlik iets soos ‘n virtuele dagboek, ‘n plek vir mense om hul gedagtes (meestal anoniem) met ‘n wyer gehoor te deel. Die Skrywersblog is egter anders aangepak – ‘n hele groep mense met gedeelde belangstellings blog saam oor onderwerpe wat vir hulle van belang is. Daar is nie skuilname nie (behalwe sommiges se skrywersname) en ‘n hegte band is tussen ons klomp gevorm. Heelwat interessante ontmoetings tussen lede het al hieruit voortgekom, waarvan my ontmoeting in Leipzig met ‘n medeskrywer wat in Pole woon, seker die hoogtepunt was. Uit die skrywersblog het later ook die Romanzalesersblog (www.romanzalesers.wordpress.com) en die Skrywersontwikkelingblog (www.madelie.wordpress.com) ontstaan, wat jy gerus kan besoek. Dis vir my heerlik om aan hulle mee te werk en dis vir my ‘n baie kreatiewe ervaring.
Dit was dus ‘n logiese stap vir my om weer my hand te waag aan ‘n persoonlike blog. Maar hierdie keer nie as anonieme bieg- of skinderplek nie, maar veel eerder ‘n plek om my belangstellings en die dinge wat my lewe vol en ryk maak, met bekendes te deel. Wanneer vreemdes wel deesdae inval en kommentaar lewer, is dit vir my ‘n ekstra vreugde. Facebook is natuurlik ook ‘n lekker platform om ‘n blog aan te koppel en mense daarvan bewus te maak.
Die hele blogbesigheid het vanjaar my nie-skryftye gevul met skryfverwante aktiwiteit,
wat my skrywery vir my meer soos ‘n regte, egte werk laat voel (En nie soos iemand netnou weer vir my gesê het, iets om my besig te hou nie!!) en meewerk dat ek dit ook soos ‘n egte, regte werk hanteer. Daarby het dit vir my ‘n handvol kosbare kollegas en vriendinne meegebring. En baaaaie pret!
Die volgende stappie was om internasionaal te gaan en in Engels te begin blog. Hier kom my geliefde Springsteen weer eens tot my redding. Binne ‘n week het www.marilebetterdays.wordpress.com my in kontak gebring met ‘n wye verskeidenheid Springsteen fans, van Amerika tot Iran tot Amsterdam. En my laat besef dis ‘n baie goeie oefening om weer ‘n slag in Engels te probeer skryf. En my laat besef dis ‘n goeie platform om ook sommer ‘n lansie vir my land te breek. Wie weet wat volgende sal wees? Ek kan nie wag nie!
Ek lig ‘n glasie op nog baie blogjare!
PS. En hier loop ek sowaar ‘n lekker webwerf raak in die proses om ‘n prentjie te soek: http://www.bloggingteacher.com/ Die internet is ‘n amazing plek …
PPS. Ek weet nog nie presies wat is nou eintlik die verskil tussen ‘n webwerf en ‘n blog nie. Dit lyk of ‘n blog bloot ‘n interaktiewe webwerf is. Is ek reg? En ek vermoed dat blogs alreeds besig is om gewone webwerwe te vervang, juis as gevolg daarvan dat lesers so lekker op ‘n blog kan reageer. Dit is dus nie meer ‘n eenrigtinggesprek nie, maar kom van albei kante af.
Ek het die afgelope tyd eers regtig bewus geraak van Nicholas Sparks se boeke en eerste The lucky one en The rescue onder oë gehad. Ek het wel al die films van Message in a bottle en Nights in Rodanthe (spelling?!) gesien. Eersgenoemde het my lelik verneuk laat voel toe die held aan die einde moet sneuwel. Net ‘n baie wrede skrywer doen dit aan sy lesers! Laasgenoemde het ek gekyk omdat ek ‘n Richard Gere bewonderaar is, maar het dit nie ‘n besondere fliek gevind nie.
Dear John was dus ‘n p
oging om my kennis van Sparks se werk uit te brei. Ek het regtig baie van die fliek gehou, ten spyte van die swakkerige resensies wat dit gekry het. Dalk omdat ek (laaaank gelede) ondervinding het daarvan om jou geliefde army toe te stuur. En dus baie goed weet wat ‘n dear johnny nou eintlik is. Dalk ook omdat in The lucky one die held ook in Irak geveg het en ek vir die eerste keer fiksie oor daardie oorlog gelees het. En natuurlik aangehelp deur Springsteen se fantastiese liedjie Devils and dust, wat die helder prentjie teken van ‘n soldaat wat eintlik nog ‘n kind is, maar die keuse moet maak van maak dood of jy word doodgemaak.
Die manlike hoofspeler het vir my goed gedoen en die meisietjie is so pragtig dat ek haar heelwat sal vergewe! Die uitbeelding van die seuntjie met ‘n tipe leergestremdheid (is nie seker wat nie – daarvoor sal die boek sekerlik sorg) het my ook aangeraak. En ek wonder of Sparks so ‘n kind in sy lewe het, want daar is in meer van sy boeke (The lucky one) kinders wat ‘n probleem het om in die hoofstroom te funksioneer. Die pynlike verhouding tussen hom en sy pa – en hulle groot liefde vir mekaar – het my ook diep geraak.
As jy dus lus is vir ‘n mooooi liefdesverhaal met mooi mense en heelwat realisme, maar nie te veel oorlogstonele nie, gaan kry gerus vir Dear John.
En lees meer oor die fliek by hierdie skakel: http://www.imdb.com/title/tt0989757/
En ja, ek dink ek sal voortaan sorg dat ek eers die fliek sien en dan die boek lees – nooit weer andersom nie! Dit lei eenvoudig net tot te veel teleurstelling en frustrasie.
Post op 23/09/2010:
Ek bevind my in my middel-vyftigs vir die eerste keer in die posisie dat ek werklik vir my rolmodelle gekies het. Voorheen was ek meer geneig om stilletjies jaloers te wees op mense wat ek bewonder. Miskien lê die sukses hierdie keer daarin dat ek nie die geringste kans het om ooit te bereik wat my twee rolmodelle bereik het nie. Beslis nie die vlak van die 70 miljoen dollar wat Bruce blykbaar die afgelope jaar verdien het nie! (Dit plaas hom blykbaar vierde onder musikante en sewende onder vermaaklikheidsterre in die algemeen.) Nog minder die moraliteit en grootse menswees van Nelson Mandela. Daar is dus nie sprake van kompetisie nie, net van bewondering.
My agting vir Madiba hoef ek sekerlik Lees voort Terugblik: Inspirasie – Waarom Springsteen?
Wonderlik hoe die gelukwensings vir The Boss se een-en-sestigste verjaardag op WordPress blogs instroom. Dit bly vir my ongelooflik hoeveel derduisende mense se lewens hy deur die jare aangeraak het en steeds aanraak. By hierdie skakel is ‘n besonder oulike een: http://springsteeninformationcenter.wordpress.com/2010/09/23/happy-birthday-bruce/#comment-1331
(Vir die oningewydes – dis almal titels of reels uit van sy liedjies. En so saamgegooi sê dit nogal baie oor hom as kunstenaar en as persoon.)
Dis half tien op ‘n Saterdagaand en ek het my doelwit vir die week bereik. ‘n Dag laat, maar darem. En ek kan sweer dit het iets te doen met feit dat ek so gek was om my persoonlike stryde op die internet te begin uitsaai … ‘n Mens het darem jou trots!
Van Maandag tot Woensdag het ek fluks gevorder. Behalwe dat ek soggens te lank gedraai het met allerhande noodsaaklike en minder noodsaaklike dinge wat gedoen moet word, en dan teen die middag eers pootuit voor die rekenaar beland het.
Verlede week se moord op ‘n paar honderd woorde werp nou vrugte af. Daar is meer geleentheid om spanning te laat ontstaan as sy nie so dadelik weet wie hy is nie. Vir my word hy by die dag mooier en interessanter. En ons weet mos, as die held die skrywer se hart kan sag maak, dan is sy pad oop na die leser se hart toe.
Ek besef ek moet oppas dat dit nie storie word van die heldin en haar ma se issues met mekaar nie. Dit kan sekerlik ‘n subtema wees, maar natuurlik moet dit nie die storie van die ontluikende liefde oorheers nie. Daar is ook die moontlikheid dat die heldin kan dink hy raak verlief op haar ma (wat maar so ‘n stuk of vyftien jaar ouer is as hy), maar ek weet nie of dit corny sal klink nie.
As newekarakters duik daar gelukkig twee kollegas van haar op. En bring met hulle saam hul eie vreugdes en pyne en heelwat potensiaal vir konflik en misverstande wat die sentrale liefdesverhouding kan befoeter. Maar ai, ek is so bang vir misverstande – my seuns hou hoeka vol geen intelligente mens kan regtig so onnosel word as hy/sy verlief is nie. Asof hulle nou weet …
Goed, hulle het mekaar raakgeloop, daar is spanning en opwinding in die lug. Maar nou moet daar iets GEBEUR. Prof Hans praat van die spanningslyn as die ruggraat, en elke toneel moet VERBIND wees met daardie ruggraaat, maw dit moet funksioneel wees binne die ontwikkeling van die verhouding. Vir my is dit nogal ‘n moeilike ding, want dit moenie ‘n gebeurtenis wees wat die verhaal gaan oorheers nie, dit moet net die tweetjies ‘n stappie of twee aanhelp. Maar dit moet ook nie onoortuigend wees nie …
Donderdag breek aan, die dag gaan verby en ek tik nie ‘n enkele woord nie. Daar is 
eenvoudig te veel mense en dinge wat aandag nodig het. Hoe om prioriteite te bepaal? Hoe om aktiwiteite af te skaal sonder om myself van mense af te sny?
Vrydag kom en gaan – nie ‘n enkele woord nie. Maar dink jy ek kan die blogs uitlos? Hoegenaamd nie! Maar dit maak nie saak nie, want dis gesprekke met kollegas wat net nie onder dieselfde dak as ek werk nie. Ek kry my kerk se koerantjie wat ek die afgelope agt jaar of so doen, op die nippertjie ingegee. En bevestig dat ek dit nog net tot Desember gaan doen. En probeer om nie skuldig te voel nie.
Saterdag kom en bring met hom saam die akademiese verslag wat ek Kleinboet belowe het om taalkundig te versorg. Gruwelik oninteressant en totaal bo my vuurmaakplek. Maar ‘n moeder is mos geskape om te wil help, dus worstel ek dapper voort.
Sesuur op die Saterdagaand breek my oomblik aan. Almal is weg op ander sendings, ek sit Springsteen se Hyde Park DVD aan en begin oorlees. Dit neem ‘n volle uur om weer in voeling met die storie te kom. En in my kop is daar nie juis inspirasie nie.
Maar soos altyd help dit om oor te lees en te begin redigeer. Een ding lei tot ‘n ander en stadig, stadig begin die storie loop. Twee en ‘n half uur later pryk daar meer as die beplande aantal woorde op my skerm. Die tweetjies is deeglik bewus van mekaar en daar is potensiaal vir ‘n paar volgende tonele wat die temperature ‘n bietjie kan opstoot.
En ek weet weer hoekom ek niks anders kan doen as skryf nie.
Nee, ek het nie ‘n benul van die smart en pyn wat daardie dag vir duisende individue en vir die Amerikaanse volk as sulks gebring het nie. Ek onthou dat ek die nuus die eerste keer gehoor het toe ek erens deur die namiddag die radio in die kombuis aansit om met aandete te begin. En ek het NIE TV toe gehardloop nie. Ter wille van oorlewing het ek my afgesny van die mediaberigte. Maar oorgenoeg inligting het deurgesypel. Ek het net een koerantberig daaroor gelees en dit was oor die honde wat help soek het na oorlewendes wat so depressief geraak het – ‘n hond lewe vir die pryswoorde van sy baas, en hulle kon nie geprys word nie, want hulle het nie sukses gehad nie. Maande later het ek in die Readers’ Digest ‘n artikel gelees waarin die vrou van een van die passassiers op die vliegtuig wat in die veld geval het, haar verhaal vertel. En nog later was daar ‘n berig oor heldedade wat daardie dag in die Towers plaasgevind het. Dit raak my so diep dat ek nie woorde kan vind nie.
Soos gewoonlik kom my geliefde Sringsteen weer tot my redding! Ek ken sy album The Rising nog nie goed nie, maar ek weet dit was sy poging om 9/11 te verwoord. Mense kan seker die woorde van hierdie liedjie verskillend interpreteer, maar vir my gaan Into the fire oor ‘n brandweerman (of dalk een van die burgerlike helde van daardie dag) wat daardie hel binnegaan om iemand te probeer red. Kyk hier vir Bruce en Patti se roerende weergawe in Barcelona: http://www.youtube.com/watch?v=i0kduqZR4rY
Hier is die lirieke:
Into the Fire:
The sky was falling and streaked with blood
I heard you calling me then you
disappeared into the dust
Up the stairs, into the fire
Up the stairs, into the fire
I need your kiss, but love and duty
called you someplace higher
Somewhere up the stairs into the fire
May your strength give us strength
May your faith give us faith
May your hope give us hope
May your love give us love …
You gave your love to see in fields
of red and autumn brown
You gave your love to me and
lay your young body down
Up the stairs, into the fire
Up the stairs, into the fire
I need you near but love and duty
called you someplace higher
Somewhere up the stairs into the fire
May your strength give us strength
May your faith give us faith
May your hope give us hope
May your love give us love …
It was dark, too dark to see,
you held me in the light you gave
You lay your hand on me
Then walked into the darkness of your smoky grave
Somewhere up the stairs into the fire
Somewhere up the stairs into the fire
I need your kiss, but love and duty
called you someplace higher
Somewhere up the stairs into the fire
May your strength give us strength
May your faith give us faith
May your hope give us hope
May your love give us love …
Sweerlik een van die hartseerste liedjies wat ek nog gehoor het – die verhaal van ‘n ma wat haar seun weggestuur het (om watter rede ookal) en die manier waarop hy klaarblyklik as ‘n bokser oorleef het. En nou is sy dae van glorie verby – maar hy kan nooit weer ophou veg nie. Hy staan voor sy ma se deur en verwag nie sy sal hom verwelkom nie. Maar daar is niemand anders om heen te gaan nie …
By http://www.youtube.com/watch?v=mOftPqlUjI8&feature=related is ‘n pragtige weergawe daarvan. Dis een van die vele klein juwele wat baie min in sy konserte gehoor word, maar heel moontlik van sy heel beste werk is.
Come to the door, Ma, and unlock the chain
I was just passin’ through and got caught in the rain
There’s nothin’ I want, nothin’ that you need say
Just let me lie down for a while and then I’ll be on my way
I was no more than a kid when you put me on the Southern Queen
With the police on my back I fled to New Orleans
I fought in the dockyards and with the money that I made
And the fight was my home and any blood was my trade
Baton Rouge, Ponchatoula, and La Fayette town
Well they paid me the moon, Ma, to knock the men down
I did what I did, when it come easily
Restraint and mercy were always strangers to me
I fought champion Jack Thompson in a field full of mud
Rain poured through the tent to the canvas and mixed with our blood
In the twelfth, I slipped my tongue over my broken jaw
And I stood over him, pounded his blooded body into the floor
Well the bell rang and rang, still I kept on
‘Til I felt my glove leather slip ‘tween his skin and bone
And the women and the money came fast, in the days I lost track
The women red, the money green, but the numbers were black
I fought for the men in their silk suits to lay down their bets
Well I took my good share, Ma, and I had no regret
I took the fixed staid hombre with Big Diamond Don*
From high in the rafters I watched myself fall
So he raised his arms, my stomach twisted, and the sky it went black**
I stuffed my bag with their good money, and I never looked back
Understand me, and Ma, every man plays a game
If you know anyone different, then speak out his name
Well Ma, if my voice, now you don’t recognize
And just open the door and look into your dark eyes
I ask of you nothin’, not a kiss, not a smile
Just open the door and let me lie down for a while
Now the grey rain is fallin’ and my ring
fighting’s done
So in the work fields and alleys, I take them who’ll come
If you’re a better man than me then just step to the line
And show me your money and speak out your crime
There’s nothin’ I want, Ma, nothin’ that you need say
Just let me lie down for a while and then I’ll be on my way
Well tonight in the shipyard, a man draws a circle in the dirt
Like I always do, I move to the centre and I take off my shirt
I study him for the cuts, the scars, the pain man no time can erase
I move hard to the left and I strike to the face
Darkness Visible: Photographs of Bruce
Springsteen, 1975 – 1978Kyk al die foto’s by:
Alta Cloete 