Die eerste van die drie stories in hierdie omnibus het ek ‘n klompie jare gelede geskryf terwyl ek by ‘n teler vir ‘n wolfhondbaba gewag het. Ek het baie met die teler gesels, van sy opleidingsklasse vir honde bygewoon en baie geleer. En vir altyd verlief geraak op die ras, wat ek as jong meisie die eerste keer in my man se familie leer ken het. Teen die einde van daardie jaar het Hilde deel van ons familie geword en die volgende twee boeke is in die roes van my liefde vir haar geskryf. 🙂 As jy dus nie van diere en veral van honde hou nie, moet jy dalk maar verbyhou by hierdie stories.
Dis ironies dat ek die proeflees vir die omnibus moes doen in Hilde se laaste tydjie by ons. Dit was emosioneel om weer te onthou hoe ek vir haar gewag het, watter harde maar vreugdevolle werk dit was om haar mooi op te voed en hoeveel vreugde sy in ons gesin gebring het.
Intussen moes ons van Hilde afskeid neem en het die liewe Lea heel onverwags in ons lewe gekom. Ek het nooit vermoed dit kan so ‘n vreugde wees om ‘n bejaarde hond in mens se hart toe te laat nie. Sy laat my, snaaks soos dit mag klink, so baie aan my ma in haar laaste jare dink: Oud, bietjie broos, al deur die lewe getrap, maar steeds sag en geduldig en sonder ‘n greintjie boosheid of bitterheid in hulle 
samestelling. Ek wens ek kan ‘n oumens word soos Lea en my ma. Dis veral daardie sagtheid wat my bekoor, die gewilligheid om dinge te vat soos dit kom en nooit hatig en aaklig te word nie.
Ek het ook met die herlees agtergekom hoeveel my skryfstyl deur die jare verander het. Daar was hopeloos te veel uitroeptekens!! En hopeloos te veel kolletjies … (kan nooit die regte term onthou nie) … En deesdae plaas ons nie meer Engelse woord kursief nie. Dis interessant hoe sulke goedjies mens kan irriteer as jy nie meer daaraan gewoond is nie. Ek het nie aan die stories getorring nie, maar aan bogenoemde goedjies kon ek wel ‘n bietjie verander (hopelik verbeter).
Die drie helde (Henri, Loekie en Rudolph) is van die lekkerste manne wat ek nog uitgedink het. In verskillende lewensfases, met verskillende geaardhede, het hulle vir my baie lewend geword.
Die dames van die laaste twee boeke (Mignon en haar ma, Bianca) is vir my spesiaal omdat hulle eintlik die “nare” vrouens in die eerste boek was, maar toe heldinne in eie reg geword het. Wanneer ek dit regkry om ‘n “slegte” karakter se goedheid ook raak te sien en ‘n ronde karakter van hom/haar te maak, is dit vir my ‘n groot lekkerte. Dit maak ook die romansegenre – waar daar altyd ‘n titseltjie fantasie betrokke is – meer realisties, want die helde en heldinne het ook maar hulle swak plekkies.
Hieronder is LAPA se persvrystelling oor die omnibus:
“Hierdie omnibus is ’n samestelling van drie van Marilé Cloete se vorige Romanzas, Man van min woorde, Man met ’n missie en Man van sy woord.
Man van min woorde:
Francesca begeer ’n Duitse herdershond, maar Henri van der Merwe dink nie sy’s ’n geskikte baas nie. Sy sál ’n hond kry, besluit sy, maar sy moet verbete keer dat Henri agterkom sy wil hom ook hê.
Man met ’n missie:
Hy gaan haar nader trek, syne maak. Suutjies, sonder dat sy dit weet. Al is hy ’n haastige man. Maar selfbeheersing, ontdek Lukas Bezuidenhout, is ’n moeilike ding. En ’n harder hardekwas as Mignon kry jy nie.
Man van sy woord:
Ná twintig jaar is Lourens terug om sy regmatige plek in sy dogter se lewe in te neem. Maar wat van Bianca? Kan hy verwag dat sy die seer van die verlede vergeet en nuut begin?”
Alta Cloete 